XI Barcelona Tournament 2010

04/07/2010

Het was een geweldig weekend, bedankt aan allen om mee te komen! Ik hoop dat jullie er allen van hebben genoten! Ondanks jullie gebreken of beter gezegd ondanks het feit dat sommige kledingstukken ontbraken was het een enorme leuk teamweekend! Een volledige beschrijving van het weekend indien u verder leest!

Het was een geweldig weekend, bedankt aan allen om mee te komen! Ik hoop dat jullie er allen van hebben genoten!
Ondanks jullie gebreken of beter gezegd ondanks het feit dat sommige kledingstukken ontbraken was het een enorme leuk teamweekend!

Een beschrijving van het weekend door Yoeri, Magali en Mitchel:

Barcelona: Dag 1

Ik heb mijn orcazwembroek niet bij, moest die mee dan?? Roland had al de toon gezet voor de rest van het weekend.

Als er 1 ding is dat je als team samenbind als geen ander is het wel je outfit. En die had hij dus NIET bij. Het zou niet zijn laatste ‘foutje’ worden.Maar we waren op weg naar het 11de toernooi van Barcelona en de sfeer zat er dadelijk in.

Dankzij de hulp van moeder van Sander en Magali kwamen we zonder kleerscheuren op tijd aan in Maastricht voor ons vliegtuig. Na de akelige waarheid die Roland ons vertelde hadden we nog net tijd genoeg om wat bij te komen voor we ons vliegtuig namen naar Reus luchthaven.Van daaruit, na een vlekkeloze reis, namen we de bus naar het stadion.

Hier gebeurde alom iets wat te vermelden waard is! Roland besloot eventjes om geen ticket te kopen! Tot op de dag van vandaag weet niemand waarom hij dat deed. Of wat zijn motieven waren. Deze schrijver weet dat hij heel veel (heeeeeel veeeeel) chance heeft dat de conducteur hem niet een boete of buitengezet heeft. Misschien iets om te leren in de toekomst. Nu, niet alleen Roland is bepaalde beschamende zaken overkomen. Tijdens onze trein-metro aansluiting, snapte Matthijs het nochtans zeer simpele metrosysteem van de deurtjes niet. Met als gevolg dat hij zijn betaald kaartje in een ander poortje stak, het poortje links van hem zag open gaan, een bewonderenswaardig sprintje eruit moest trekken en een vriendelijk ‘schouderklopje’ kreeg van de sluitende poort! Maar iedereen had alles overleeft, so far, so good. Behalve dat iemand zijn zwembroek, niet bij had, maar soit.

Boven aangekomen in Barcelona city wist Niels ons allemaal te vertellen dat hij de contactgegevens van het hostel had laten liggen bij zijn thuis. Een levendig beeld van een flashback van Niels springt opeens voor mijn ogen. Hij die zijn eettafel ziet maar daar een mooi geklasseerd mapje met alle informatie erin. Maar we wisten ongeveer welke richting en dankzij de Spanjaarden die allemaal ofwel: geen letter Engels babbelen, het niet weten, liegen, verkeerde richting aanwijzen; vonden we uiteindelijk onze hostel. (na een half uurtje ervoor te hebben rondgekeken)

Na een vriendelijke verwelkoming van onze hosteluitbater in semi-vloeiend Nederlands, konden we ons te ruste neerleggen. Enig probleempje, het aangegeven hostelletje van de toernooisite herbergde geen enkel andere hockeyspeler en dankzij het siësta systeem mochten de werkmannen die er bezig waren nog tot 22:30 jongleren met slijpschijven en elektrische zagen. Uw dienaar lag om 22 in zijn bed. Hij is nog een half uurtje opgebleven toen.

Yoeri

Barcelona: Dag 2

Na een zware dag, wachtte ons een korte nacht. Jammer genoeg bleek deze nacht niet zo rustig te verlopen. De kleine onafgewerkte kamers waren vrij warm. Niels, wiens bed aan de ramen was geplaatst, besloot echter de zin “de ramen blijven dicht” 1000x te herhalen. Uiteindelijk mochten ze dan toch op een kiertje. Maar daarmee was het niet afgelopen. Twee luidruchtige Spaanse dames hadden hun Spaanse bloemetjes eens buiten gezet en besloten om hun feestje in hun hotelkamer verder te zetten. Net op het moment dat Michèle (ik word daar zo kwaad van!) besloot om het geluid van de dames eens te overtreffen met geroep en gebonk op de muren, werd het dan toch stil. Maar ook hiermee was het niet afgelopen. Net toen onze ogen vermoeid dichtvielen, werden we gewekt door een aardbeving van formaat. Jawel, Matthijs besloot om eens uit zijn bed te vallen. De rede waarom blijft ons nog steeds onbekend. Het enige wat we weten is dat hij viel richting het bed van Michèle.

De ochtend: prachtig weer, een lekker ontbijt op een gezellig zonneterras EN Clouseau! De vriendelijke hotelbaas wou zijn kennis Nederlands nogmaals bevestigen door ons het thuisgevoel weer te geven met muziek van bij ons. Met “Anne als ik jou zie…” in ons hoofd begon de twee uur durende tocht naar het zwembad. Na wat wandelen en 4 metro’s zaten we vast in een industrieel uitziend stuk van Barcelona en daar liep het mis: het zwembad was onvindbaar. Na lang rondlopen en rondvragen aan Spaanse mensen die geen reet Engels konden, kwamen we net te laat aan voor onze eerste wedstrijd tegen de Brusselse dames. Daarmee was ons lot jammer genoeg bezegeld in de voorrondes. Na enkele zware wedstrijden kwamen we in de 3e poule terecht. Uiteindelijk hebben we wel alle rondes gewonnen in deze poule tegen een Spaanse, Portugese, Columbiaanse en 2 franse ploegen! Toch nog een meevaller. Ook het zwembad met zicht op zee, bleek een ideale locatie te zijn: een grote tuin met (palm)bomen en een grote tafel met grote watermeloenen. Tussen de wedstrijden door was het dan ook zeer gezellig met wat frisbee, liggen, babbelen, knoopjes leggen in gras met je tong, wat contact met andere ploegen (wat hopelijk resulteert in bezoekjes op ons toernooi!) en pesten. Want jah… Roland had zijn zwembroek wel niet bij, wat vandaag pas echt opviel naast de stoere outfits van de mensen die het wel bijhadden. Om 20u werd de laatste wedstrijd gewonnen door de Spaanse selectie.

Na een (vrij lange) wandeling richting het restaurant aan de haven, kregen we uiteindelijk om 11u ons eten. HONGER! Ondanks de lekker spaghetti en kip bleek dit toch een grote teleurstelling te zijn voor Niels. Men had op de site pudding beloofd als dessert, maar het was uiteindelijk kaastaart. De avond was verpest!

Uiteindelijk om half 1 toch de prijsuitreiking en we kregen zelfs een mooie trofee! Om 1u waren we wel allemaal blij dat we onze lange reis richting het hotel konden beginnen. Na wat geklaag en gezaag van mezelf (ik geef het toe) kwamen we uiteindelijk rond 2u aan. Jammer genoeg voor Raymond aangezien hij rond 5u terug moest naar de luchthaven. Wederom een geslaagde dag! Maar het zou geen dag van Orca zijn zonder een memorabel einde: we zijn de trofee op de tafel van het restaurant vergeten.

Magali

Barcelona: Dag 3

De laatste dag gingen we eens wat langer in bed blijven liggen, althans, dat dachten we toch…

Om 5 uur ’s nachts werd ik helaas WEDEROM gewekt door onze buren, een bende ‘zatte Spanjaarden’ die het gepast vonden om midden in de nacht met de deuren te slaan, te schreeuwen, … . De muren waren zo dun dat je praktisch alles kon horen wat ze zeiden, ook al werd er in het Spaans gecommuniceerd. Blijkbaar was ik deze nacht wel de enige die last had van het kabaal want de rest leek te slapen als een roosje. Allemaal uitgeteld van de zware wedstrijd en de vermoeiende dag! Daar ging dus mijn nachtrust! Rond een uur of 10 werden we gewekt door de wekker van Magali, afgeduwd, terug in slaap gevallen, 5 minuten later gewekt door de wekker van Niels, afgeduwd, terug in slaap gevallen, nog géén minuut later weer gewekt door de wekker van Magali –OPNIEUW-, dan toch maar opgestaan. Onder wachtte het ontbijt ons op. Het was een schitterende ochtend, de zon was al enorm heet en op de achtergrond klonk wat muziek. Ideaal om de dag te beginnen! Niels en Magali waren al druk in de weer de route naar de luchthaven van Reus uit te stippelen. Oorspronkelijk hadden we gedacht nog wat tijd op het strand van Barcelona te kunnen spenderen maar aangezien we de bus al vroeger dan verwacht moesten nemen zat dat er spijtig genoeg niet meer in… Gevolg: een paar droevige gezichtjes. Maar omdat we niet bij de pakken konden blijven zitten én een trein te halen hadden moesten we ons allen haasten naar het treinstation. Snel, snel naar de automaat voor de ticketjes, geld erin, ticketje eruit, ticketje terug in het doorloopapparaat, iedereen erdoor, BEHALVE Roland. Bij hem ging het parcours als volgt : Naar de automaat voor de ticketjes, geld zoeken, géén geld hebben, geld lenen, dan toch geld erin, ticketje eruit, ticketje in het (verkeerde) doorloopapparaat, niet door kunnen, tegen de hekjes lopen, dan toch door hebben dat het ticketje verkeerd zit, door het andere deurtje lopen, OEF hij is er!!! En hop, hop allemaal de trein op! Toen we op de luchthaven aankwamen hadden we allemaal wel een beetje honger. Maar aangezien de luchthaven niet echt rijkelijk bedeeld was met voedsel zat eten er niet echt in. Iedereen had de hoop al opgegeven, buiten Matthijs gerekend dan. Hij kwam op een lumineus idee! Met de taxi naar de McDonalds, die lag toch MAAR 3km verderop.

Iedereen akkoord? Wees maar zeker! Over het avontuur zelf weet ik niet echt veel te vertellen aangezien alleen Niels, Sander en Matthijs waren meegegaan. Maar aan de verhalen achteraf te horen was het wel de moeite waard. Aangezien de kip wat langer duurde als de Big Mac ging Matthijs zich eens met het zaakje moeien. De teller van de taxi bleef namelijk maar lopen. Hij ging naar het personeel en riep “polio” i.p.v. “poulo” wat “kip” betekent in het Spaans. Gevolg: de taxi-chauffeur lag strike! En wij achteraf ook toen Niels het verhaal vertelde!

Toen de buikjes vol waren konden we tevreden op het vliegtuig stappen, klaar om afscheid te nemen van Barcelona en onze heenreis naar België in te zetten. Het was een supertof weekend, ZEKER voor herhaling vatbaar !!!

Michèle

En ten slotte nog wat sfeerbeelden: